Pierwsze kroki ku lodowisku
W 1953 roku w stolicy, po ogromnej kampanii prasowej, nacisku całej opinii publicznej i zaangażowaniu się najwyższych czynników sportowych, na początku stycznia zapadła decyzja: Warszawa będzie miała swoje sztuczne lodowisko. Powstanie ono w parku międzyszkolnym Agrykoli przy ulicy Łazienkowskiej, w miejscu uważanym za najlepszą lokalizację dla takiego obiektu. Lokalizacja ta uwzględniała naturalną skarpę jako oparcia pod widownię (trybuny), która miała także stanowić naturalną osłonę przed ciepłymi wiatrami. Istotnym plusem tej lokalizacji było dogodne połączenie z Centrum miasta oraz sąsiedztwo obiektów Legii.
Pierwszy kwartał to prace polegające na przerobieniu starego projektu lodowiska autorstwa inż. Brzuchowskiego i dostosowanie go do istniejących potrzeb. Jednak cierpliwość warszawskich miłośników sportów łyżwiarskich (i nie tylko warszawskich) została wystawiona na próbę. Po szumnych zapowiedziach zniecierpliwieni wyczekiwali na rychłe rozpoczęcie robót, niestety nic takiego jednak nie nastąpiło i choć już na początku stycznia zostaje podjęta decyzja o budowie długo panowała cisza. Chęci nie szły w parze z możliwościami a stosowne decyzje, jeśli nie latami, to na pewno miesiącami nabierały „mocy urzędowej”. Wreszcie w maju na placu budowy warszawskiego sztucznego lodowiska coś zaczęło się dziać. Ruszyły roboty ziemne, potem prace przy betonowej płycie i kanale a także budowa budynku maszynowni. Warszawskie sztuczne lodowisko zaczynało nabierać realnych kształtów.
Powstanie legendarnego obiektu
Pierwsze mrożenie sztucznej tafli odbyło się 18 listopada 1953 roku. Nad przebiegiem tej historycznej dla warszawskiego lodowiska operacji czuwał sprowadzony specjalnie ze Stalinogrodu (ówczesna nazwa Katowic) lodomistrz Mutke. Pod jego czujnym okiem wszystko zagrało a zamrożona tafla uzyskała pozytywną oceną. Według jego oceny Warszawska tafla charakteryzowała się większą mocą zamrażania, a płyta lodowiska była dużo lepsza niż stalinogrodzka (katowicka). Już nazajutrz na warszawskiej tafli pojawili się pierwsi łyżwiarze w osobach: wielokrotnego mistrza Polski w jeździe szybkiej J. Kalbarczyka, byłego mistrza Polski w jeździe figurowej B. Staniszewskiego, łyżwiarek A. Skrzetuskiej i E. Niemczykówny, a także znanych warszawskich hokeistów Franciszka Głowackiego i Tadeusza Dolewskiego. Wszyscy oni byli zachwyceni, a ich opinia była jak najbardziej pozytywna.
Oficjalnym terminem uroczystego otwarcia lodowiska TORWAR miał być 3 stycznia 1954 roku, ale zdecydowano się na przyspieszenie i oficjalne uroczystości otwarcia odbyły się 12 grudnia 1953 roku. Pierwszym pojedynkiem hokejowym, jaki odbył się na warszawskim lodowisku był mecz pomiędzy warszawskim CWKS a bydgoską Gwardią zakończony zwycięstwem wojskowych 12:3 (4:3;2:0;6:2). Natomiast pierwszym międzynarodowym spotkaniem mecz rozegrany 3 stycznia 1954 roku pomiędzy CWKS a Dynamo Weisswasser, zakończony zwycięstwem polskiego zespołu 6:5 (4:3;2:1;0:1). Pierwszym z kolei pojedynkiem pomiędzy zespołami narodowymi było przegrane 1:7 spotkanie Polska – ZSRR rozegrane 7 października 1954 roku.
TOR - od toru, WAR - od Warszawy
„TORWAR” odgrywał w historii polskiego hokeja znaczącą rolę. Był miejscem nie tylko ślizgawek dla mieszkańców Warszawy, ale także zgrupowań zespołów klubowych, kadry narodowej, miejscem wielu spotkań ligowych i międzynarodowych reprezentacji Polski.
Po wielu latach ciągłej działalności i zorganizowaniu ogromnej ilości imprez sportowych, targów koncertów, wystaw, konferencji została podjęta decyzja o modernizacji starej hali „TORWAR”. Przebudowana hala została oddana do ponownego użytku 26 listopada 1999 roku. „TORWAR” po modernizacji dalej gości i jest miejscem największych wydarzeń sportowych, koncertów muzycznych, imprez targowych w całej Polsce. Do starego budynku hali COS Torwar dołączył drugi obiekt COS Torwar II Lodowisko, który aktualnie pełni główną funkcję dla zagwarantowania możliwości treningów dla sportowców dyscyplin zimowych.
